Herinneringen aan de Scheldeflat: Corné Verheezen

Halverwege de jaren ’90 is de Nederlandse MiddenstandsBank (NMB) kind aan huis in de Scheldeflat.

Corné Verheezen werkte voor de NMB (later ING) en trok regelmatig naar de Scheldeflat om pensioenen uit te keren. “Met een ouderwetse, grote aktetas vol briefjes van 5, 10 en 25 gulden!”

Corné werkte op de afdeling ‘Binnenlands Betalingsverkeer’. “Het was mijn allereerste baan. Onze afdeling hield zich bezig met het boeken van acceptgiro’s. Die kwamen over de post binnen en moesten allemaal handmatig verwerkt worden. Het digitale tijdperk bestond nog niet.”

“Alleen een bankpasje tonen was genoeg”

Dat gold ook voor de uitkering van pensioenen. Met een goed gevulde aktetas kwam Corné samen met zijn NMB-collega regelmatig op woensdagmiddag in de Scheldeflat. “De bewoners konden bij ons het geld opnemen. Dan vroegen ze om 1000 gulden en kregen dat in briefjes van 5, 10 of 25 gulden. Alleen een bankpasje tonen was genoeg.”

De NMB hield kantoor op begane grond, maar bezocht ook bewoners aan huis. “In sommige woningen zag het blauw van de rook. Dat was in die tijd heel normaal. Ook kwamen de mensen letterlijk met een kussensloop of oude sok aan om het geld in te verstoppen. Soms ging dat wel eens mis. Dan waren de mensen vergeetachtig en wisten ze later niet meer waar ze het geld verstopt hadden”, lacht hij.

De receptie van de Scheldeflat

Foto: Peter Suijkerbuijk

Rode zonneschermen

Corné kwam altijd graag in de Scheldeflat. “We bezochten ook een bejaardenhuis in Roosendaal en later ook in Nieuw-Vossemeer. Maar de Scheldeflat was wel speciaal. Het zal vol met ondernemers. Het was ook best een luxe flat, de mensen hadden het goed. De taxi stond hier veel voor de deur voor uitstapjes van de bewoners. En als de zon scheen, dan was de hele Scheldeflat rood van alle zonneschermen.”

Een praatje

De bezoekjes maakten ook dat Corné een band opbouwde met sommige bewoners. “Vooral als je bij de mensen thuis kwam. Dan ging het eigenlijk niet om het geld opnemen, maar hadden ze behoefte aan een praatje. Maar we stonden ook op afstand. Als je een paar weken later weer kwam, was er soms ineens het behang van de muur. Dan wist je dat die bewoner aan zijn laatste reis was begonnen.”