“Ik kwam in 2001 in dienst als schilder bij de Stichting Zorg & Service, één van de voorlopers van tanteLouise. Maar al snel deed ik allerlei klusjes en was ik de vaste inval-huismeester op verschillende locaties, waaronder de Scheldeflat.”
Goed aangeschreven
Daar waren Jan en Ad de vaste aanspreekpunten voor bewoners. Bij een storing of een kapotte lamp schoten de heren te hulp. “Jan stond heel goed aangeschreven, hij kon met iedereen goed opschieten. Ook Ad was erg behulpzaam. Het gebeurde wel eens dat een van de bewoners wat vereenzaamde. Dan hielden ze die extra in de gaten.”
Hoewel Ike slechts af en toe aanwezig was op de Scheldeflat, heeft hij er nog veel goede herinneringen aan. “Vooral de feesten waren altijd goed. Met vastenavend kwam de prins op dinsdag langs. Voor ons begon het dan al op maandag, met alles klaarzetten. Dan kwamen er altijd bewoners met een rollator kijken. En als het feest dan begon, kwamen ze met pijn en moeite binnen, achter hun rollatorke. Aan het eind van de avond dansten ze gewoon mee in de polonaise. En de andere dag stond daar vaak nog een hele rij rollators, die ze gewoon laten staan hadden.”
Schaal met kippenbouten
Voor de bewoners werd goed gezorgd. En de bewoners zorgden ook goed voor zichzelf. “Er ging dan altijd een schaal kippenbouten rond. Sommigen aten de kip niet helemaal op, maar stopten hem in de tas. Dan hadden ze de volgende dag nog een lekker stukje kip. Er werd toch genoeg uitgedeeld.”
Veel pijn
Vlak voordat de Scheldeflat als serviceflat werd gesloten, kreeg Ike zijn vaste plek op de Meilustflat. Daar maakte hij de appartementen klaar voor 10 bewoners uit de Scheldeflat. “Dat de mensen moesten verhuizen, vonden ze verschrikkelijk. Helemaal toen de flat daarna nog jaren bleef staan. Het heeft ze veel pijn gedaan. Want de sfeer in de Scheldeflat was altijd goed en de mensen waren niet moeilijk.”
De Scheldeflat vanuit de lucht in 1986.
Foto: Piet Blaas
